Dünya gene dönüyor. İnsanlar gene kendi aralarında kavga ediyor ama kuşlar da uçuyor yani. Allah sonumuzu hayır atsin. Bir an önce normal yaşantımıza, kimsenin incinmediği, aç kalmadğı yaşama dönelim.
Bahar geldi. Menekşeler gene açtı bahçelerde, kırda bayırlarda. Bu ülke bizim arkadaşlar, dost düşman kim varsa bunu böyle bilsin. Bahçeye gittik geçen gün. O soğukta, rüzgara aldırmadan menekşeler boyunları eğik ama tüm güzellilklerini sergiliyerek karşıadı bizi. Bu kadar güzel olur renkler arkadaşlar bu kadar güzel olur çiçeklerin duruşu. Hiç de hallerinden şikayetci değiller. Orada çalı çırpı arasında, yaprak kurularının arasında, derelerde, bahçelerde açıvermişler bir görseniz güzelliklerini. Bu karamsarlıkta bu can sıkıntısı içinde varlıkta, yoklukta onlar yaşadığımızı bizlere anlatıyorlar hem de hiç üşenmeden, ayrım yapmadan.
Benim de menekşelerim var bahçemde olduğu gibi hem de dört tane. Onlarla yani torunlarımla cumartesi günleri konuşabiliyoruz. Hani derler ya iple çekiyorum o günleri. Gördükten sonra onları ve büyüyüp serpildiklerini, başarılarını, hele kendi aralarındaki çekişmelerini dünyam aydınlanıyor işte. Onlar okula ve çeşitli kurslara gidiyorlar. Sadece okumuyorlar. sadece öğrenim görmüyorlar. Aynı zamanda müzik eğitimi, gitar çalma, bateri çalma. Piyano çalma. Bale kurslarına giderek eğitiliyorlar. Yani sadece okumuyorlar eğitimin gereklerini yerine getirmeye çelışıyorlar. Allah onlara zihin açıklığı, sağlık ve başarılar versin. Yani dünyayı avuçluyorlar bu yaşta.
Diger torunlarım; onlar daha da başarılar eğitim alanında ve de diger alanlarda. Bilgisayar kullanımı, program yapma. Bilgi edinme, depolama müzik eğitimi, araştırma inceleme alanlarında hızla ilerliyorlar Allah'a şükür. Büyük torunum uluslararası bir yarışmada yüz üstünden yüz almış kurduğu ekiple. Gene büyük torunum fotoğraf çekmede, kamera kullanmada üstün yeteneklerine bir tanesini daha eklemiş durumda. Şimdi bunlar da benim menekşelerim işte. Allah onlara zihin açıklığı versin. Başaıları devam etsim. Sağlıklar içinde büyüsünler.
Menekşeler deyince onlar aklıma gelir. Hepsinin ayrı kokuları, sevgileri vardır içimde. Hani derler ya torun sevgisi başka oluyor diye. Gerçekten de öyle. Yani onlar için gerektiğinde canımı bile veririm. Bu kadar işte.
Menekşelerle konuşurken bunlar geldi aklıma. Onlar da benim menekşelerim. Bahçemizdeki menekşelerde mor, mor açıp kendilerini sevdiriyorlar. Onlara ve diger çiçeklere gözümüz gibi bakıyoruz. Bu kadar can sıkıntısının içinde, yürek yangınlarının içinde ülkemiz ve insanlarımızın çektiklerini, kendi yaşadığımız olumsuzlukları görünce bu menekşeler biraz teselli ediyor insanı. Yoksa çatlayacağız. Herkese saldırıyoruz. Herkeslerle kavga ediyoruz. Kendi insanlarımızı bile böldük. Sonumuz nereye varacak bilemiyorum.
