Gurbete geldik. İlk iş para kazanıp, köşeyi dönmek. Bulunduğumuz ülkenin dilini öğrenmesekte olur. Nasıl olsa çocuğumuz ana dili gibi öğrenir, bize de yardımcı olur. 

Geldik yabancı memlekete para kazandık. 

Peki ne oldu? 

Ne yaşadığımız ülkenin dilini konuşur olduk ne de Türkçemize sahip çıkabildik. 

Sadece maddi açıdan geliştirdik kendimizi. 

Maneviyata biraz ara verdik. 

Hele eğitime hiç önem vermedik.  

Yeni kuşakların durumu nasıl. 

Hadi baba anne çalıştı. 

Para kazandı. 

Çocuklarını bugünlere getirdi. 

Çocuklarımız İngilizceyi iyi konuşuyor. Ama ana dilimizi İngilizce kadar iyi konuşamıyor. Aileler çalıştığımız için yeterince çocuklarımızla ilgilenemiyoruz derken, çocuklarımız da anne babalarımızın anlayış ve kültürü, İngiliz kültüruyle çelişiyor. Bizde arada kalıyoruz diyor. 

Kim haklı kim haksız tartışmasını bir kenara bırakmamız gerekiyor. Eğitim herşeyin başı ana konusu olmalı. 

Londra sokaklarında karşılaştığım gençlerimizin durumu pek iç açıcı değil. Aralarında konuşurken hep küfür ediyorlar. Neredeyse her cümleleri ‘Fuck’ ile başlıyor ve hepsinin elinde bir sigara ya da içki. Yaşlarının 14 ya da bilemediniz 15 olduğunu tahmin ettiğim gençlerden bir tanesi şöyle diyor. “ Oğlum neden içiyorsun onu. Bak babam akşam eve gittiğimde beni sorguladı. Neredesin bu saatte diye. Bende arkadaşdaydım dedim. Babamda ne arkadaşı bu saatte dedi. Siz yakında sigara da içer alkol de alır, serseri olursunuz diye bağırdı. Bırak içme şunu sonra seni görüp benide öyle zannediyorlar.” Keşke hep birbirlerini böyle uyarsalar. 

İngiltere’de yaşayan Türk çoçukları, Türk gençleri hep böyle mi? 

Hayır. 

İstisnalar kaideyi bozmaz derler ama…

İngiltere’de Çocuklarımız Eğitimsiz

İngiltere’de yaşayan Türk toplumunun eğitim sorununa değindiğmizde çocuklarımızın ‘gerizekalı seviyede’ olduğuna önceki yazılarımda dikkat çekmiştim. İngiltere’deki dernekler, sivil toplum örgütleri kendi bağlamlarında çalışma yapmış ve yeterli olmadığı sonucunu hep birlikte görerek eğitim seviyesinin düşüklüğünü gündeme getirmiştik.

Eğitim Ateşeliği’nin olumlu çalışmalarını da eklersek, toplamda elimizdeki sonuç değişmiyor. Evet, İngiltere’de Türk çocukları, eğitim seviyesi sıralamasında okullarında en alt seviyede bulunuyor. Eğitim konusunda herkes elinden geleni yaparak başarı oranını yükseltemiyorsa ne yapılmalıdır? Herkes üzerine düşeni tam anlamıyla yapmalıdır. Aileden, okullara ve sosyal çevremize kadar herkes ama herkese çok iş düşüyor. Yoksa durum sandığınızdan daha tehlikeli olacak, oluyorda…